Sevgili Athanasia,
Yazında şu bölüm tekrar gözüme çarptı da:
“Aseksüel olduğumu hiç bilmesyedim, normal olanın ben olduğumu ve diğer insanların tuhaf varlıklar olduklarını düşünmeye devam etseydim her şey daha mı iyi olurdu?”
Yazdığın bu şey bana bir zamanlar en çok kafama taktığım şeyi hatırlattı. Ortaokul lise yıllarındayken daha bu aseksüelliğe, aromantikliğe kafa yormuyordum. Başka bir sebepten dolayı herkesten çok farklı olduğumu düşünüyordum: Dans edememek + halay çekememek:) İstemediğim için yapmıyordum ama zaten yapamazmışım gibi, içimde yokmuş gibi geliyordu ve bu çok çok büyük bir farklılık gibi geliyordu bana. Sık sık buna üzülüyordum. Hayatım boyunca bu eksiklikle nasıl yaşayacağım diye düşünüyordum. Birkaç kez zor durumda kaldığım da oldu bu yüzden. Ama gözümde büyüttüğüm kadar büyük bir problem değlidi, sonraları pek kıymeti kalmadı.
Sorunlara odaklanın çözün falan derler bazen ama hiçbir şeyi gözümüzde fazla büyütmemeliyiz bence. Başka şeylere odaklanmak da güzel olabiliyor. Aven’de de burada da gördüğün gibi sen ne hissedersen hisset senin gibi hisseden insanlar her zaman olacak. Bizim gibi hissetmeseler bile bir şeyler paylayaşacağımız insanlar da olacak.
Görüşmek üzere…
